Boos worden op je kinderen, je stem verheffen en eens flink vloeken: alle ouders doen dat wel eens, toch? Nee, dus. Bijvoorbeeld bij de Inuit, de Japanners is het een uiterste zeldzaamheid.
De KU Leuven onderzoekt nu de verschillen tussen Belgische en Japanse mama's wanneer ze discussiëren met hun pubers. "Het idee dat je je emoties moet uiten om ze te kunnen verwerken, is achterhaald."
Je zet een Belgische mama en haar tienerdochter alleen in een kamer en laat ze praten over een gevoelige kwestie. En in Tokio doe je hetzelfde, met een Japanse moeder en dochter.
Resultaat: in beide kamers wordt er geroepen en vallen er harde woorden. Maar in tegenstelling tot België gebeurt dat in Japan maar in één richting.
Onvolwassenheid
"Belgische moeders cultiveren de boosheid van hun kinderen door zelf ook boos te worden, maar Japanse moeders kiezen meer voor empathie", zegt professor Batja Mesquita, hoofd van het departement Sociale en Culturele Psychologie aan de KU Leuven.
"Uit de vragenlijsten die ze achteraf invulden, blijkt ook dat ze zich, in tegenstelling tot Belgische moeders, niet boos voelden. In Japan beschouwen ze boosheid dan ook als een bewijs van onvolwassenheid." Ook bij de Inuit zijn boze ouders een zeldzaamheid.
"Het hele idee dat emoties primair in jezelf zitten en eruit moeten om ze te kunnen verwerken, is iets wat in andere culturen niet bestaat", zegt Mesquita. "Je mag het niet opkroppen, zeggen wij wel eens.
Maar in de praktijk weten we ook dat we het soms erger maken als we iets uitspreken. Japanners erkennen hun gevoelens wel, maar maken altijd de overweging of de relatie met hun kind gebaat is bij het uiten ervan.
Uit onderzoek blijkt dat Japanners en Chinezen er geen slechte effecten van ondervinden als ze hun emoties onderdrukken."
Stenge opvoeding
Op basis van de eerste onderzoeksresultaten wil Mesquita nu verder in kaart brengen op welke manier de opvoedingsstijl de moeder-dochterrelatie beïnvloedt.
"Als je boos wordt, heb je niet geleerd hoe je je in relaties moet gedragen: zo denken de Japanners erover. In België bestaat er een ander idee, al is het ook hier niet zo zwart-wit. Tegenover een huilende baby of een bejaarde met alzheimer verheffen we ook in het westen niet onze stem.
En als je het wel doet, bij een wat ouder kind bijvoorbeeld, zit daar voor een stuk ook berekening in. Je houdt het kind verantwoordelijk voor de grenzen die het heeft overschreden.
Maar wat moeten we nu? Roepen, of net niet? "Kinderen leren door hun ouders bezig te zien", zegt Mesquita. "Japanners vinden het daarom belangrijk om hun gedrag te modelleren naar wat ze verwachten van hun tiener. En we zijn er intussen ook achter dat het westerse idee dat emoties er maar uit moeten, niet klopt."
"Er is veel opvoedingsonzekerheid, maar er is helaas nog nooit een kind geboren met een handleiding", zegt pedagoog Pedro De Bruyckere.
"Straffen en belonen voor gedrag kan werken, maar er is veel meer dan dat. Alles maakt deel uit van een heel repertoire aan stijlen. Sommige ouders nemen de gewoontes van hún ouders over, andere zetten zich daar net tegen af. Maak een bewuste keuze, dat is belangrijk." (KUL)
Bron GVA - verschijningsdatum 29/5/2019 - dit artikel werd gereproduceerd met toestemming van de uitgever, alle rechten voorbehouden – Nnieuws License2Publish.
